koninklijk

Vrijdag 20 september 2013
Ontwaken in Paralia Lampagianna
KM 29595
N 37°25’44.1” E23°08’03.1”

In de loop van de ochtend rijden we weg van deze plek. We groeten de Zwitsers en alle aanwezige geiten en zeggen ze dat we vandaag bij Willem Alexander en Maxima op de koffie gaan.

Eerst nog bij het schattig gelegen kerkje kijken net boven onze overnachtingsbaai. Vanuit de kleine boomgaard rondom het kerkje hebben we een prachtig uitzicht over en op de baai. Toen we even geleden nog op het strand stonden hoorden we al enig tijd een gezang over het water schalmen.
Dachten we eerst nog ...

dat het de pappas van een in de verte gelegen dorp was die via de speakers zijn boodschap verkondigt, blijkt het een man te zijn die in zijn eentje zijn kleine visboot heen en weer roeit. Hij is nu echt al een dik half uur constant aan het zingen. Monique is er helemaal weg van!
Als we zo boven bij het kerkje over het water kijken komt de beste man steeds dichter onze kant op.

Monique roept hem toe, al gebarend met de bekende duimen omhoog; ‘OK, very good, thank you for the singing!!’. De man begrijpt vermoedelijk niet wat ze zegt maar wel haar enthousiasme, en onderbreekt zijn gezang graag voor een brede glimlach terug. 
Leuk was het hier, maar we gaan verder.

Onze nieuwe Koning Willem Alexander en Koningin Maxima hebben een huis in Griekenland. Ik heb thuis de locatie eens opgezocht en de coördinaten genoteerd. Hoewel wij helemaal niet echt pro of anti koningshuis zijn willen we toch eens gaan kijken of we op de koffie welkom zijn. 

Hoewel ze waarschijnlijk niet thuis zijn want hun kinderen moeten ook gewoon naar school.

Maar nu we toch in de buurt zijn kunnen we net zo goed een kijkje nemen. Officieel wonen ze in Kranidi, een vrij grote plaats in de provincie Argolis. Lang leve de navigatie want met de coördinaten komen we tot bijna aan hun deur. Helemaal tot aan hun deur had misschien gekund maar het laatste stukje doodlopende weg zag er nogal pittig uit voor onze bus. We bekijken het huis vanaf wat afstand. Ja leuk hoor! Hoewel we wat verbaasd zijn dat de buren (appartementencomplex?) er zo goed als met de neus bovenop zitten.

Soms mijmeren we ook wel eens hardop over een huisje in Griekenland. Maar dan wordt het zo’n verplichting om steeds naar hetzelfde ding te gaan. Nee, dan toch liever onze ‘kneuterige’ buscamper waarmee we op zoveel verschillende mooie plekken kunnen staan. En waar het soms zo eenzaam is dat we in de blote kont buiten kunnen lopen. Ja, dan zijn we de koning en de koningin te rijk!

We moeten naast diesel ook nog geld tanken. En dan moeten we toch echt weer terug naar het centrum van Kranidi. In veel best redelijk grote plaatsen hier is niet eens een pinautomaat. Gullie zijt gewaarschuwd dus!
Omdat iemand ons had gewaarschuwd om beslist niet met de camper in Kranidi verstrikt te raken zoeken we met (daar is tie weer) TomTom een pinautomaat aan de rand van het centrum. We kunnen gelukkig tot vlak voor de bank rijden.

Een ontzettend dikke Griek in een ontzettende KUT-SMART  (ja ik ben boos) snijdt ons nog precies voor de deur van de bank de pas af. Monique spurt onze bus uit om lekker puh net wat eerder bij de automaat te zijn. En gelukkig weigert het ding in eerste instantie zodat de ontzettend dikke Griek die liever nog geen meter wil lopen nóg langer moet wachten. Ha ha! Ik ben trots op je Monique!
Nee, ik heb per definitie niks tegen dikke mensen, maar wel tegen dikke mensen die zoekende buitenlanders (lees ook: gasten) met een  wat moeilijker manoeuvreerbare bus zomaar opeens vanuit het niets de pas afsnijden om toch maar vooral geen 2 meter te hoeven lopen naar een pinautomaat.

Goed, het geld is binnen. Nu de diesel nog. We tanken net iets buiten de stad. We mogen ook de watertank volgooien. Een fooitje en onze sleutelhangerklompjes als bedankje aan de aardige jongeman.

Richting Nafplio vandaag. We gaan via Didima want net daarvoor willen we de “Spilea Didimon” bezichtigen. Bezienswaardigheden als deze staan in Griekenland eigenlijk altijd wel aangegeven via bruine borden met vaak gele tekst. Kan niet missen.
Kilometers van te voren zien we al een immens grote krater in een bergwand, alsof er een reusachtige bom met goed gevolg getest is. 500 meter voor het gat parkeren we de camper in de schaduw van een leuk klein bosje. 

Onder de bomen is een hekwerk van ongeveer 5 x 5 meter waarvan de poort openstaat. Een wit gekalkte trap voert de donkere diepte in. ‘Dat ziet er wel eng uit’, zegt Monique.
Om de spanning te verminderen (of op te voeren?) gaan we eerst maar eens lunchen. De zelfgemaakte  sandwiches met koffie geven weer genoeg energie en lef.

Dan dalen we de trappen af naar…… oooohhhhhh……. wat mooi!
Dachten we eigenlijk dat het ging om de grote ‘bomkrater’ verderop, nee… dit is de hoofdvoorstelling!
Een grote krater met het formaat van een honkbalstadion. Halverwege de diepte loopt een pad dat bijna geheel rondom voert. Op twee plaatsen zijn er piepkleine kerkjes. Bij een van de kerkjes worden gezien de bankjes en de kleine spreektafel van de pappas die buiten staan zelfs nog diensten gehouden.
In dat kerkje vinden we ook fresco’s, diverse iconen, en allerlei ander Grieks Orthodox kerkelijk spul.
Maar vooral de locatie is toch wel één van de bijzonderste die we ooit hebben gezien. De bodem van de krater is begroeid met allerlei groen en vanaf de rand van de krater hangt allerlei gewas als grote hangplanten vanaf een balkon naar beneden. Het is moeilijk te omschrijven. Zoiets moet je zelf zien.

Terwijl ik wat foto’s maak en Monique op een kerkbankje buiten zit komt er op haar telefoon  een sms’je van haar moeder binnen. Ze hebben allebei wat met kerkjes dus wat een leuk toeval.
We lopen bijna helemaal rond door deze bijzondere krater. We zijn de enige bezoekers, en gezien de afgelegen locatie en het naseizoen denken we ook niet dat er nog meer bezoek zal komen.
De krater schijnt ooit ontstaan te zijn door langdurig verweekt kalksteen dat opeens, misschien zomaar of misschien door een zware last of door een aardbeving, wegzakte.


We maken wat grapjes over ons naburig dorp Deest. Stel je voor dat dat ook op zulk gesteente gebouwd zou zijn…
Ja, in Maas en Waal hebben we een paar dorpen waar nogal eens denigrerend en lacherig over gesproken wordt: Deest en Weurt. Doe ik zelf ook hoor, ik ben echt niet roomser dan de paus.
Varianten als ‘Deest is het Limburg van Maas en Waal’, ‘Deest haalt het gemiddelde IQ van de Maas en Waalse bevolking naar beneden’, ‘Deest, daar wil je nog niet dood gevonden worden’, worden nogal eens gemeld. De overtreffende trap is toch wel ‘Deest,daar laat je je hond nog niet dekken’.
Ja, da’s inderdaad wel heel erg. Sorry Deestenaren!

Enigszins tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik er als puberale jongen wel vaak kwam. Dat was vanwege een paar vrienden en de frietjes super van de locale snackbar.
Die vrienden zie ik nooit meer en die snackbar is ook niet meer. Er is er een voor in de plaats gekomen maar met nog een paar kroegen is dat dan ook zowat het enige waar je je geld aan kunt besteden in Deest. Er schijnt nog ergens een heel klein ‘super’marktje te zijn. En de Boerenbond.
Oh ja, er is trouwens heel toepasselijk wel een grafstenen- en zerkenzaak. ‘De Steen’.  Ja, ik heb het ook niet verzonnen. Daar kun je dan echt je laatste geld aan besteden.
Maar, eerlijk is eerlijk, café ‘Het Zwaantje’ is toch wel heel erg leuk. Met muzikale en vlotte eigenaren die regelmatig een rockconcert(tje) organiseren in het leuke kleine zaaltje of soms in het café zelf.
Nou ja, als ik het zo allemaal nog eens teruglees hoeft Deest toch nog maar niet het lot te ondergaan van de krater van Spilea Didimon…

Na het bezoek aan de prachtige krater lopen we over een onverharde weg richting het hele grote gat wat we in eerste instantie zagen. Veel meer dan een heel groot gat is het ook niet dus hebben we het snel gezien. Via een hele grote olijfboomgaard met zomaar midden erin een kerkje (wie in Godsnaam gaat hier nou toch deze kerk) lopen we terug naar de camper. We vervolgen de weg eerst noordwaarts en dan door de bergen weer zuidwaarts richting Iria.  Dan de kustweg westwaarts richting Nafplio. 

De camperplek aan en op het strand van Kondili Beach (N37°31’44.8”  - E22°56’15.5”) vinden we niks voor ons. Veel te veel campers bijna zij aan zij is niet zo ons ding. Dan vandaag toch maar meteen naar Nafplio.
We zijn daar een jaar of zeven geleden ook eens geweest. Van de twee keren dat we door de politie zijn weggestuurd in al de jaren dat we met de camper door Griekenland hebben getrokken was het daar in Nafplio één van. Nadat we de nacht wel mochten slapen, dat dan weer wel.
We gokken het er maar weer op, want het is best een aardige plek om te staan.
Eerst door de stad zelf, dan richting burcht boven Nafplio, en bij de afslag naar de burcht links aanhouden. Voor de rest wijst het zichzelf. Borden ‘Paralia’ en ‘Karathona Beach’ aanhouden is ook ok.

Op ongeveer 10 meter afstand van de bewuste plek van zeven jaar geleden vinden we een mooi plekje tussen een paar bomen. 10 meter lopen, de straat oversteken is het strand mét douche. Dat komt dus helemaal goed vandaag, en morgen misschien ook wel. We zullen wel zien hoelang we blijven.

Zwemmen, lezen, luieren, zelf wat te eten brotselen, douchen op het strand, redelijk wat pimpelen, lezen, slapen.
Het was weer een leuke en warme dag.

Truste
Vrijdag 20 september 2013
Overnachten in Nafplio
KM 29701
N 37°32’08.8” E22°49’17.1”
+37°32’34” +22°49’23”