Woensdag 25 september 2013
Ontwaken op een parkeerplek bij Astros
km 29768
net iets boven het strand van N 37°26’45.6” E22°44’54.0

Een gortdroge hitte als we vertrekken vanaf deze noodplek (zie gisteren). We hadden nog wel een fantastisch uitzicht tijdens ons ontbijt. Na een zeer mooie route langs de kust raken we bijna verstrikt in het plaatsje Leonidi. Als je een grote camper hebt bedenk dan even vóór de plaats goed waar je heen wilt. Sowieso wel aan te raden bij veel Griekse steden en dorpen want het zal niet de eerste keer zijn dat we met angst en beven maar nét uit een centrum zijn geraakt!

Net iets buiten het levendige en gezellig aandoende centrum kunnen ....

we onze camper parkeren in de schaduw van een grote tamarisk. Aan het muurtje waar we langszij staan blijkt zelfs nog een kraan te huizen. Dat komt goed uit want we zijn een heel eind door onze douche- en waswatervoorraad van 100 liter heen.
Onze TomTom geeft aan dat er iets hogerop een DIA supermarkt is. In het klimmende straatje er naartoe en in het zicht van de winkel  let Monique heel eventjes niet op het typisch Griekse straatdek en verzwikt pardoes haar rechterenkel. De linker verzwikken is ze wel een beetje gewend, dat gebeurt minstens één keer per jaar. Hoewel het wel effe pijnlijk is lijkt het gelukkig minder erg dan de voorgaande linkergevallen.

Ze durft het aan verder te lopen naar de supermarkt. Echt super is die niet. Een kleine zaak met de schappen gevuld met vooral heel veel van hetzelfde. Twaalf pakken spiraalpasta van een kilo naast elkaar geeft toch mooi weer 1 meter schapvulling. Laat staan wat 10 jumbopakken toiletpapier doen met wat bij ons in Nederland hele dure meters zijn.
De ene fles olijfolie die op voorraad is nemen wij in ieder geval, naast nog wat andere hoognodige dingen zoals verse groenten en fruit en (drink)water.  Minder hoognodig zijn wat mierzoete lekkernijen zoals het bekende Turks/Griekse Baklava.
Het assortiment mag dan niet uitgebreid zijn, het is wel een nette winkel en de jongeman die ons bedient is reuze vriendelijk.
Net als we de laatste boodschappen verzameld hebben en klaar zijn om af te rekenen is de eigenaar/ het enige personeel verdwenen. Er zijn nog twee Griekse vrouwelijke klanten in de winkel - waarvan de ene wel echt heel erg als ‘Grieks-oud-vrouwtje’ is uitgedost – die naast de kassa op een stoel zittend dan wel op een stok leunend en druk kletsend ook op de jongeman lijken te wachten om hun boodschappen af te kunnen rekenen.
De kassa staat gewoon open met al het geld erin. Ja, zo gaat dat hier in Greece.

wat lekkers en vooral zoets!

Dan na 10 minuten komt de jongeman weer terug op zijn motor. Hij blijkt vijf broden te hebben gehaald om zijn eigen voorraad weer op peil te brengen. Inderdaad, zijn vitrine was ‘helemaal’ leeg.
Terug bij de camper eten we wat van het lekkers bij de koffie. We maken nog dankbaar gebruik van de kraan naast onze camper die bij een soort van politiebureau lijkt te horen. De politie is je beste vriend.

Plaka slaan we over. Tijdens onze eerste Griekenlandtrip konden we met onze camper nog op het prachtige strand staan en waren we zeer gecharmeerd van het lekkere eten en het welkom van en bij restaurant Margaret en Michel.
Een paar jaren later waren we er weer maar mocht er niet meer op het strand gecamperd worden en werd je min of meer geloodst naar een grote betonnen plak(a) waar je dan mocht staan. Voor € 5,- wel stroom, water en koude douche achter een douchegordijn wat ooit een beige afdekzeil van een vrachtauto leek te zijn geweest, maar snoei- en snoeiheet op het beton.
De charme van het restaurant was ook een heel stuk verdwenen vonden we.
Op dit moment schijnt de camperplek € 10 te kosten.

van Peletra naar Kremasti bij vlagen slecht

Via Poulithra en Peletra gaan we richting Kremasti. Een hele mooie route maar het stuk van Peletra naar Kremasti wordt pittig. Mede omdat het haarspeldstuk omhoog nog voor een deel van een paar kilometers onverhard is. Ik zou met een hele grote laaghangende camper waarschijnlijk voor een andere route kiezen.

onderweg pauzeren bij een verlaten huis

Via Kremasti en Lambokambos komen we in Rihea. Op het strand van Rihea hebben we tijdens onze eerste Griekenlandtrip ook gestaan. Wat we herinneren is dat we a): te weinig water bij ons hadden waardoor we niet zo lang konden blijven als we zouden willen, en b):dat het een zeer moeilijke weg was om er te komen. De weg ging langs een ravijn en was grotendeels nog niet geasfalteerd. Maar we menen ergens gelezen te hebben dat we weg nu verhard is dus we willen het met onze volle watertank toch weer proberen. De afslag in het dorp is een beetje moeilijk te vinden en met een flink lange camper zul je vermoedelijk een paar keer heen en weer moeten steken om tussen een paar huizen door te komen. M.i. kun je met een camper van zeven meter of langer deze plek beter overslaan.

Inderdaad is de weg nu geheel geasfalteerd, maar het blijft toch wel een beetje spannend. De kuddes geiten die we her en der op de weg slenterend aantreffen vinden het blijkbaar wel relaxt.

van voren erin van achteren eruit

Ongelooflijk, dat ze in Griekenland wegen aanleggen voor die enkele toerist en ook die enkele locals die hier dit strand bezoeken. Het is echt geen kattenpis om langs de berghellingen slingerend een geasfalteerde weg van 8 kilometer aan te leggen. Wel goed dat ze het doen maar zeker in deze tijd is de vraag of Griekenland het geld niet aan betere doelen kan besteden.

Maar we zijn ze toch maar mooi dankbaar als we in deze baai aan komen rijden. Jonge jonge, dat we hier zo maar mogen en kunnen staan. Hoewel….zien we ergens in de verte een bord met ‘no camping’?

Er staan toch nog twee andere campers in een hoek van de baai die de rit ook hebben aangedurfd. Helaas voor ons hebben ze net het mooiste stukje van het bijna-paradijs weggekaapt. Zo is het altijd wel wat.
Wat er ook is: iets wat officieel door zou moeten gaan voor een ‘Beach Bar’. Bar is het maar dan van bar en boos. In het verlaten ding huizen in een deel wat strandspullen, in een ander deel niets en een ander deel bevat twee toiletruimtes. Dat klinkt een stuk sjieker dan het is want de term ‘strontpotten’ is hier beter op zijn plaats. Maar OK, hier komt buiten het hoogseizoen natuurlijk niemand meer. Bij de potten staan emmers om door te spoelen. De kraantjes doen het, net zoals de twee douches aan de buitenzijde van het gebouwtje. Wat er uitkomt is echter zout water. Nee, we begrijpen dat ook nog eens een zoetwaterleiding aanleggen naar deze afgelegen baai niet echt lonend zou zijn.

Dus ga je hierheen met je camper zorg dan dat al je voorraden op peil zijn. Je toiletcassette kun je gelukkig dus wel hier legen. Ook afvalcontainers zijn aanwezig.

Het zwemwater behoort ook echt wel tot de superieuren. Mensen wat is het hier glashelder!

Na het eten maken we een klein kampvuur. Uiteraard met goede voorzorgsmaatregelen; stenen rondom, er is een licht aflandige wind èn ik heb de enige echte ‘green shuffle’  uit mijn militaire dienstplicht naast de vuurplaats staan om met zand het vuur te kunnen doven.

!!Nog een belangrijk iets om rekening mee te houden: waarschijnlijk heb je hier geen telefoonontvangst! Dus vind je het belangrijk dat het thuisfront weet waar je bent, geef dan in het dorp Rihea zelf even een belletje of sms-je met de coördinaten van de plek.
We hebben zelf met een internetstick met sim-kaartje van Vodafone Ierland aangesloten op een grote outdoor WIFI antenne plus ALFA versterker heel even verbinding gehad. Net genoeg om een SMS-je weg te sturen. T ’is maar dat je het weet.

En je moet geen angst hebben om eventueel alleen te staan want het is hier echt ècht heel héél erg afgelegen en stil…
En je moet ook niet bang zijn voor echt ècht heel héél erg veel sterren. Wij niet, we liggen er nog uren naar te kijken.

Truste

Woensdag 25 september
Overnachten in een baai bij Rihea
KM 29885
N 36°51’30.2” E23°02’17.1” / +36°51’30.2” +23°02’17.1”